Οι αριθμοί, η ουσία, το VAR και η αστυνομία

Στον Άρη μοιάζουν να έχουν μπερδέψει την κυριαρχία με την ουσία. Σε δύο σερί αγώνες το σύνολο του Πάρντιου υπερτερεί κατά κράτος έναντι του αντιπάλου, σχεδόν σε όλους τους στατιστικούς τομείς που περιγράφουν με αριθμούς την εικόνα ενός παιχνιδιού. Σε κατοχή, σε τελικές, σε πάσες, σε μονομαχίες, σε κερδισμένα στημένα. Ταυτόχρονα αμύνεται σχετικά καλά και όπου γίνεται κάποιο λάθος (γιατί παίζει και ο αντίπαλος), υπάρχει ο Κουέστα να βάλει πλάτη και να κρατήσει το μηδέν. Η συνεισφορά του Ετέμπο στο κομμάτι αυτό αποδεικνύεται πολύτιμη και μαζί του ο Άρης γίνεται σιγά-σιγά και πάλι αμυντικά συνεκτικός. Το πρόβλημα όμως αρχίζει λίγο έξω ή όταν οι παίκτες του Άρη πατούν περιοχή. Εκεί δείχνουν πελαγωμένοι. Θολωμένοι. Ενώ δημιουργούνται προϋποθέσεις, υπάρχουν επιλογές πάσας, σέντρας ή τελειώματος ώστε να απειληθεί ο αντίπαλος τερματοφύλακας, γίνεται συνήθως η χειρότερη επιλογή. Οι παίκτες του Άρη επιλέγουν το πολύπλοκο. Το σύνθετο αντί για το απλό, που συνάμα είναι και ουσιαστικό. Έτσι ακυρώνουν όλη την προσπάθεια που κάνουν και στέλνουν στο καλάθι των αχρήστων οποιαδήποτε στατιστική υπεροχή και κυριαρχία. Κοινώς όλο μέλι-μέλι και από τηγανίτα τίποτα.

Ο Ατρόμητος επέλεξε να παίξει άμυνα, γνωρίζοντας την ακατάσχετη φλυαρία του Άρη και τη δυσκολία του απέναντι σε κλειστές άμυνες και αν του…κάθονταν η μια-δυο φάσεις που νομοτελειακά θα έφτιαχνε μέσα στο ματς, θα έπαιρνε και το κάτι παραπάνω. Ο Πάρντιου, που εμένα στις δηλώσεις του μου έδειξε έναν προπονητή βαθύτατα προβληματισμένο και στα όρια της απόγνωσης, περιέγραψε εύστοχα τη σκληρή αγωνιστική πραγματικότητα στο club. Προσωπικά δεν θεωρώ ότι υπήρχαν πράγματα χθες που δεν έκανε. Έστησε καλά την ομάδα του, αναγκάστηκε να πάει σε δύο αναγκαστικές αλλαγές και όταν δεν του βγήκε η επιλογή με τον Ματέο στο «10», έβαλε τον Μάνου Γκαρθία για να παίξει κοντά στον Γκρέι. Από ένα σημείο και έπειτα όμως αρχίζει η ατομική ευθύνη και ικανότητα. Όσων καλούνται εντός των τεσσάρων γραμμών, να εφαρμόσουν την τακτική και το πλάνο. Και εδώ δυστυχώς οι περισσότεροι παίρνουν χαμηλό βαθμό. Ο Ιτούρμπε ενάμιση χρόνο μετά, παραμένει δίχως ουσία. Ο Ματέο τρέχει παντού, αλλά με μηδαμινή συνεισφορά στο επιθετικό τρίτο. Ο Μαντσίνι με το μυαλό πλέον περισσότερο στη μεταγραφή. Ο Καμάτσο σαφώς υπερεκτιμημένος και ο Πάλμα χαμένος στη μετάφραση μετά το εντυπωσιακό ξεκίνημα. Ο Γκρέι πρέπει να πάρει την μπάλα στα πόδια του για να απειλήσει, αφού υστερεί σε έκρηξη, εντάσεις και τρεξίματα. Ο Μάνου Γκαρθία όσο άριστος χειριστής της μπάλας είναι, άλλος τόσο αδύναμος μοιάζει στα τελειώματα τσαλακώνοντας το προφίλ του (χθες θα μπορούσε να γίνει ήρωας στο τέλος). Τα δύο μπακ δεν κάνουν την διαφορά και μόνο ο Ετέμπο δείχνει να ανταποκρίνεται άριστα σε αυτό που καλείται να κάνει στο γήπεδο. Δεν ξέρω τι πρέπει και τι μπορεί να αλλάξει, αλλά είναι βέβαιο ότι σήμερα που μιλάμε η ομάδα μοιάζει να έχει περιέλθει σε αγωνιστικό τέλμα. Χρειάζεται κάτι νέο σε ιδέες, κάποιον να τραβήξει τους υπόλοιπους από τη…μοιρολατρική αντιμετώπιση του εκάστοτε αγώνα. Και φυσικά νίκες που θα τονώνουν το ηθικό και την αυτοπεποίθηση, που όμως δεν έρχονται.

Ο Άρης είχε την ευκαιρία στην τελευταία τετράδα αγώνων πριν την διακοπή να κάνει ένα 4Χ4 που θα τον έβαζε στον ίσιο δρόμο. Του έμειναν άλλες δύο ευκαιρίες, με Λαμία και Γιάννινα ώστε να αλλάξει λίγο το μομέντουμ και να πάει ένα βηματάκι παραπέρα. Ο Πάρντιου μπορεί να μην έχει καμία ευθύνη για την κατάσταση που παρέλαβε αλλά έχει μόνο μια νίκη σε έξι ματς κι αυτό δεν αλλάζει και βάζει και στις δικές του πλάτες πίεση και την ανάγκη να βρει τρόπο να ξεκλειδώσει επιθετικά την ομάδα μέχρι να έρθει η…βοήθεια του κοινού τον Γενάρη.

Βέβαια για να είμαστε και απόλυτα σωστοί, ίσως δεν συζητούσαμε τίποτα από τα παραπάνω αν σε ένα ακόμη παιχνίδι του Άρη δεν ακυρωνόταν γκολ με τις ευλογίες του VAR σε φάση που σίγουρα δεν είναι καθόλου ευδιάκριτο ότι η μπάλα χτύπησε στο χέρι του Φαμπιάνο. Το αντίθετο μοιάζει να χτύπησε πρώτα στο χέρι του αμυντικού. Τον άπειρο όμως ρέφερι Ζαμπαλά πήρε από το χέρι ο Μανούχος και ουσιαστικά τον…οδήγησε να ακυρώσει το γκολ, ξέχωρα από τα μονόπατα οφσάιντ των βοηθών. Ο Άρης δεν ψάχνει σε καμία περίπτωση άλλοθι για τις αγωνιστικές του αστοχίες. Ζητάει και απαιτεί ισονομία και όχι στοχοποίηση που ξεκάθαρο στόχο έχει να μην αφήσει την ομάδα της Θεσσαλονίκης να σηκώσει κεφάλι.

ΥΓ. Έχει που έχει ο αρειανός την…τρέλα του με την ομάδα του, βλέπει και όσα έλαβαν χώρα στην ανάπαυλα του αγώνα και την αναίτια επίθεση με πιστόλι φωτοβολίδας αλλά και με την επίθεση των ΜΑΤ σε οπαδούς του Άρη, νομίζοντας ότι έτσι θα μπει ένα τέλος στις μετακινήσεις οπαδών. Το ζήτημα είναι πολύ σοβαρό για να περάσει έτσι και ευτυχώς έχει φτάσει σε ανώτατο επίπεδο. Εύχομαι να μην κουκουλωθεί με ευχολόγια και δεσμεύσεις του…αέρα, οι υπεύθυνοι να τιμωρηθούν και σύσσωμος ο Άρης να το κυνηγήσει μέχρις εσχάτων όπως κάνει από χθες το βράδυ.